امروز سه شنبه , 29 آبان 1403
پاسخگویی شبانه روز (حتی ایام تعطیل)
دانلود مقاله درمورد اثر سکوت عمدی در ایجاد مسئولیت مدنی
با دانلود مقاله در مورد اثر سکوت عمدی در ایجاد مسئولیت مدنی در خدمت شما عزیزان هستیم.این مقاله اثر سکوت عمدی در ایجاد مسئولیت مدنی را با فرمت word و قابل ویرایش و با قیمت بسیار مناسب برای شما قرار دادیم.جهت دانلود مقاله اثر سکوت عمدی در ایجاد مسئولیت مدنی ادامه مطالب را بخوانید.
نام فایل:مقاله در مورد اثر سکوت عمدی در ایجاد مسئولیت مدنی
فرمت فایل: word و قابل ویرایش
تعداد صفحات فایل:22 صفحه
قسمتی از فایل:
چکیده
یکی از موضوعاتی که معمولا در مبحث اعلام اراده مورد بررسی قرار میگیرد، سکوت و آثار و أحکام آن است. بیشتر علمای فقه و حقوق، سکوت را به دلیل ماهیت مبهم آن، دارای هیچ اثری نمی‌دانند؛ به عقیده این گروه، بر سکوت شخص، نمیتوان یک اثر حقوقی بار کرد. سکوت به تنهایی حاکی از ارادة شخص نیست واز وضع شخص ساکت چیزی فهمیده نمی‌شود و موارد استثنایی که سکوت در آنها علامت رضاست سکوت محض نمی‌باشد بلکه قرینه‌ها و اماراتی هستند که می‌توانند مبین ارادة شخص باشند و ارزش واقعی تعلق به آنها دارد نه به نفس سکوت زیرا سکوت نمی‌تواند مبین ارادة شخص ساکت باشد و اعم از رضاست و بدون اماره و قرینه ارزش و اعتباری ندارد. بنابراین در مواردی که اراده ابراز میشود به اعتبار وجود و ابراز اراده (صریح یا ضمنی) سکوت می‌شکند و اثر حقوقی بر آن مترتب میشود. این که سکوت، وسیله متعارفی برای اعلام اراده نیست و هیچ اثری ندارد را، شاید بتوان به عنوان یک قاعده و اصل کلی پذیرفت، ولی این اصل هم مانند دیگر اصول، دارای استثنائاتی است. در تمام مکاتب حقوقی، بویژه مکتب حقوقی امامیه، دلالت سکوت همراه قرائن و امارات بر رضا پذیرفته شده و چنین سکوتی از تحت قاعده کلی عدم دلالت سکوت خارج شده است.
کلمات کلیدی: سکوت عمدی، مسئولیت مدنی، اراده
مقدمه
سکوت به تنهایی حاکی از ارادة شخص نیست واز وضع شخص ساکت چیزی فهمیده نمی‌شود و موارد استثنایی که سکوت در آنها علامت رضاست سکوت محض نمی‌باشد بلکه قرینه‌ها و اماراتی هستند که می‌توانند مبین ارادة شخص باشند و ارزش واقعی تعلق به آنها دارد نه به نفس سکوت زیرا سکوت نمی‌تواند مبین ارادة شخص ساکت باشد و اعم از رضاست و بدون اماره و قرینه ارزش و اعتباری ندارد. بنابراین در مواردی که اراده ابراز میشود به اعتبار وجود و ابراز اراده (صریح یا ضمنی) سکوت می‌شکند و اثر حقوقی بر آن مترتب میشود. این اثر اعتبار همان اراده است نه سکوت
هرچند مسئولیت مدنی ناشی از ضرر رساندن به غیر، اغلب به صورت فعل زیانبار ایجابی تحقق می‌یابد لیکن تحقق مسئولیت مدنی در قالب ترک فعل نیز پذیرفته شده است. بنابراین، عدم انجام یا خودداری از انجام فعل معینی که موجب ضرر رسیدن به دیگری شود، برای فاعل آن ایجاد مسئولیت می‌کند. از سوی دیگر، چون اراده ضمنی نیز ممکن است از فعل یا ترک فعل افراد استنباط شود، می‌توان گفت سکوت نیز که نوعی ترک فعل (عدم بیان) است، اگر بیانگر از اراده ضمنی ساکت در بروز خسارت باشد، می‌تواند موجب تحقق مسئولیت مدنی گردد[1].
تبیین مفهوم سکوت
سکوت در لغت عبارت است از خودداری از گفتن و حرف نزدن و خاموشی.در مفهوم حقوقی نیز سکوت یعنی عدم اعلان اراده صریح یا ضمنی، وامری است سلبی چرا که سکوت چیزی جز عدم نمی‌باشد. بر سکوت در حوزه اخلاق و مذهب آثاری مترتب است که در عرصه حقوقی فاقد آن آثار می‌باشد؛مانند اینکه سکوت در برابر منکر و ترک نهی از منکر، از دیدگاه دینی از گناهان کبیره و مستوجب عقوبت است، اما از دیدگاه حقوقی سکوت در این موارد منشا اثری نمی‌باشد، چنانکه به موجب رای شماره 1355 (76.10.29) شعبه بیست دادگاه تجدید نظر استان تهران «سکوت را نمیتوان از مصادیق تشویق و ترغیب یا تسهیل تلقی کرد»، لذا فردی که نسبت به وقوع جرمی ساکت است و عکس العملی انجام نمی‌دهد تحت عنوان "معاونت در جرم" تحت تعقیب قرار نمی‌گیرد.
اراده حقوقی متشکل از ایجاب و قبول می‌باشد.از آنجایی که سکوت چیزی جز عدم نمی‌باشد، سکوت تنها می‌تواند با احراز شرایط، دال بر قبول باشد نه ایجاب، چرا که ایجاب امر وجودی است و اعلان آن بوسیله امر عدمی محال است.همچنین به عنوان یک قاعده کلی مورد قبول فقهای امامیه، می‌توان بیان داشت که سکوت محض که همان سکوت بدون وجود قرینه همراه و متناسب است، وسیله ای معتبر جهت اعلان و اظهار قبول نمی‌باشد.
قاعده مشهور «لا یُنسَبُ للِساکتٍساکت قولٌ» که اولین بار توسط شافعی مطرح گشت، بیانگر همین مطلب است که سکوت بدون همراهی قرینه متناسب، نمی‌تواند کاشف از قصد و رضا باشد، لذا از سکوت هیچ مدلولی را نمیتوان استنباط کرد.
برخی خودداری از سخن گفتن را سکوت دانسته اند. این تعریف با معنی لغوی و عرفی سکوت هماهنگ بوده اما حقیقت این است که سکوت (محض) غیر از سخن نگفتن و خاموشی است.گاهی شخص سخن نمی‌گوید ولی به طور غیر مستقیم و ضمنی اراده خود را ابراز می کند. ابراز اراده ضمنی، خود نوعی بیان محسوب میشود و در صورتی که مبین قصد و رضا باشد، واجد همان آثاری است که لفظ صریح دارد. بعضی از حقوقدانان معاصر عربزبان گفته اند: سکوت مجرد وضع سلبی است و نباید آن را با اعلام ضمنی اراده خلط کرد چه اراده ضمنی، حالت ایجابی دارد و این حالت ایجابی گاهی متضمن«ایجاب» و گاه متضمن «قبول» (در قرارداد) است؛[1] - تاجمیری. امیر تیمور. حقوق مدنی4. (مسئولیت مدنی. ضمان قهری. الزامات مدنی غیر قراردادی). بی چا. بی جا. مؤسسه فرهنگی آفرینه. پاییز 1375، ص214.
